Al een tijdlang neem ik deel aan een appgroep ’10.000 keer dankbaar’. Met een groep van zo’n 20 personen (in wisselende samenstelling) noemen we in de groepsapp de dingen waar we dankbaar voor zijn, en die nummeren we. Door dit samen te doen over een periode van jaren, heb ik gemerkt dat mijn blik op de wereld is veranderd. Positiever geworden. Het verleggen van je focus naar de mooie of goede dingen in je leven verandert je perspectief. Het is een vorm van omdenken.
Omdenken klinkt makkelijker dan het is, en daarom is het ook mooi om dit samen met anderen te doen. Dat anderen ermee doorgaan op een moment dat je het zelf even niet kunt. Als je in een team werkt kunnen je teamgenoten je helpen op een moment dat jij even vast zit in je ontwikkeling. Het kan fijn zijn als er iemand naast je staat die wel perspectief ziet. Toch merk ik dat niet iedereen daar altijd op zit te wachten. Het kan ook ‘te makkelijk’ voelen als iemand jou een zonnig perspectief voorschotelt terwijl jij in een crisis zit. Je voelt je dan misschien niet serieus genomen, of je baalt ervan dat jij niet op die manier naar de zaken kunt kijken.
Ik heb het idee dat in onze maatschappij pijn en moeite taboe zijn. Er wordt liever niet over gepraat. We proberen (onder andere via social media) ons leven zo positief mogelijk voor te doen. Aan de andere kant kom ik ook vaak mensen tegen die ‘blijven hangen’ in hun tegenslagen en het maar niet achter zich kunnen laten. Echter, voor een gezonde manier van omgaan met tegenslag zijn beide perspectieven nodig. Je zult je tegenslag eerst onder ogen moeten zien, en durven voelen wat het met je heeft gedaan. ‘Je moet de ander zijn crisis gunnen’, zei een wijze coach ooit tegen mij (en dit geldt dus ook voor jezelf). Het doorleven van je teleurstelling, frustratie en verdriet is nodig om het daarna los te kunnen laten. Dat loslaten is vervolgens nodig om verder te kunnen. Je kiest er bewust voor om de ander te vergeven of om een gebeurtenis uit het verleden niet meer het heden te laten bepalen. Hoe bewuster je deze beide stappen neemt, hoe beter het lukt om verder te gaan.
Met mijn gezin ben ik ooit begonnen aan een project om dit zichtbaar te maken. Op foambord heb ik een groot hart getekend. Aan het eind van elke dag benoemden we de dingen die we moeilijk vonden of die pijn hadden gedaan. En voor elk van die dingen plakten we een scherf in het hart. Scherven ontstaan als er iets mis gaat, maar door de scherven in het hart ‘los te laten’ ontstaat een kunstwerk. Zo ervaren we hoe uit iets negatiefs toch iets positiefs kan ontstaan, zonder het negatieve te ontkennen of weg te moffelen. Deze gewoonte is de laatste tijd wat weggezakt, maar ik denk erover om het weer op te pakken.
Ik nodig jou ook uit om hiermee aan de slag te gaan. Misschien is de jaarwisseling daarvoor een goed moment, omdat je dan vaak terugkijkt en vooruitkijkt. Geef ruimte aan het mooie en het moeilijke dat er is geweest, en durf los te laten en open naar de toekomst te kijken. Het mooiste is als je dit samen kunt doen met anderen die jou serieus nemen en ook ruimte geven aan jouw teleurstelling en pijn. Zoals ik dat heb ervaren in die appgroep. Ik zou het leuk vinden om te horen hoe jij dit ervaart en wat jou hierbij helpt!